#05 'beginning

Mogła się spodziewać awantury jaką urządzili jej przyjaciele po powrocie z przyjęcia. Nie miała jednak zamiaru długo się tym przejmować. Dziwne, ale miała tak dobry nastrój, że zupełnie nic nie było w stanie tego zmienić. Pierwsze dwa dni tygodnia spędziła poza domem. W poniedziałek chodziła po mieście szukając inspiracji i zaglądając do napotkanych galerii sztuki. We wtorek natomiast wybrała się na poszukiwanie samochodu. Zupełnie się na tym nie znała, więc czuła się trochę jak dziecko we mgle: zagubiona i niepewna. Ostatecznie, wyznając zasadę ojca: nie kupuj od razu tylko przemyśl, upatrzyła trzy samochody, które idealnie pasowały i były w stanie zaspokoić jej potrzeby. Obiad zjadła wtedy w jednej z restauracji przy Times Square i znowu ruszyła w miasto, szukając dobrych ujęć. Była zadowolona z postępów w kompletowaniu zdjęć do wystawy. Miała w planach przez następne dni, zamknąć się w mieszkaniu i nad nimi pracować.

Środa powitała Nowy Jork deszczem. Padało od rana i nikomu nie chciało się wychodzić na ulicę. James marudził, że musi jechać na sesję. Laura niechętnie wyszła z mieszkania przeklinając Aurorę, która bezkarnie mogła zostać w środku. Blondynka się cieszyła z tego faktu, chociaż wiedziała że w deszczu mogłaby zrobić niezłe zdjęcia. Stwierdziła jednak, że poczeka na kolejne ulewy. Dzisiaj nie dość, że zapowiadali naprawdę paskudne opady i wiatry, to potężną nawałnicę w godzinach popołudniowych. Ponieważ wszystko czego potrzebowała miała w domu, mogła cały dzień siedzieć w suchym miejscu, z dala od zawirowań pogodowych.

♪ hurts - some kind of heaven

W pierwszej kolejności udała się do kuchni i włączyła muzykę. Miała ochotę przygotować jakiś porządny obiad, po czym zabrać się za przeglądanie zdjęć z ostatnich dni. Bujała się do rytmu i nuciła pod nosem, starając się zagłuszyć deszcz bębniący o okna. Nawet gruba szyba nie dawała dzisiaj rady potężnej ulewie, która zaczęła się kilka minut wcześniej. Aurora pozapalała wszystkie światła, przygotowała produkty i zabrała się za krojenie. Nie była jakimś mistrzem gotowania, ale starała się i poszerzała swoje umiejętności, bo w kuchni mogła się odprężyć. Jej beztroskie chwile, przerywane co chwile żeby zerknąć na ekran laptopa i sprawdzić przepis, ostatecznie zakończyło energiczne pukanie do drzwi. Wytarła ręce w ręcznik i pobiegła do przedpokoju, nie wiedząc kto może ją odwiedzać. Jak na razie jej grono znajomych w Nowym Jorku było dość niewielkie a wszelkie przesyłki zawsze zgłaszał ochroniarz z parteru. Nie zastanawiając się długo, otworzyła szeroko drzwi, zupełnie zapominając, że ma na sobie jedynie krótkie, jeansowe szorty i koronkowy stanik bez fiszbin, na który wprawdzie miała narzuconą koszulę, ale nie zapiętą. Momentalnie się zasłoniła, widząc kto przyszedł.

— Jestem nie w porę? — zapytał mężczyzna, opierając się nonszalancko o framugę i uśmiechając łobuzersko. Wciągnęła głośno powietrze, nie mogąc logicznie myśleć, gdy tak stał i wpatrywał się w nią.

— Skądże... — powiedziała, przepuszczając go w drzwiach. Wszedł, rozglądając się po mieszkaniu uważnie. 

— James mówił, żebym przyszedł tutaj, bo planujesz spędzić cały dzień w domu. Przy takiej pogodzie się nie dziwię... — zaśmiał się cicho, rozpinając dwa pierwsze guziki w koszuli i luzując krawat. — Patrząc na twoją minę, nie powiedział ci że wpadnę. 

— Nie. Nie pisnął ani słówka... — warknęła zdenerwowana, że była w stanie nieodpowiednim do przyjmowania tak atrakcyjnych gości. — Nie powinieneś być w pracy? Normalni ludzie w takich godzinach pracują...

— Ty nie pracujesz.

— Nikt nie powiedział, że jestem normalna. 

Uśmiechnął się do niej i zwrócił uwagę na ramy stojące pod ścianą. Skinieniem głowy spytał czy może zobaczyć, na co zareagowała wzruszeniem ramion.

— To prace Jamesa. Przyniósł je wczoraj, nawet nie wiem co na nich jest...

— Wracając do twojego pytania... — powiedział odsuwając zdjęcia i przyglądając im się uważnie. — Mam przerwę na lunch i kolejne spotkanie dopiero za dwie godziny.

— Masz ochotę coś zjeść? Właśnie zrobiłam risotto z kurczakiem i pomidorami. Nie jest to wprawdzie...

— Chętnie. — Uśmiechnął się do niej, ucinając nadchodzące narzekanie, że nie jest mistrzynią gotowania i nadal uważnie przeglądał zdjęcia. — Myślisz, że James będzie chciał niektóre sprzedać?

— Zależy co na nich jest — odparła upijając łyk wody.

— Hmm... Głównie ty. — Niemal wypluła zawartość ust, krztusząc się przy tym niemiłosiernie i pobiegła zobaczyć zdjęcia, które oglądał Christopher, wiedząc co może na nich zobaczyć. Ku jej uldze, nie było nic ze zdjęć, które robili w studiu, a na których odkrywała dużo więcej niż normalnie. I tak wiedziała, że zapewne jej rozmówca pojawi się na wernisażu, jednak wizja oglądającego jej półnagie zdjęcia razem z innymi, była bardziej do zniesienia niż to, że ogląda je teraz w samotności. 

Fotografie, które trzymał w ręce przedstawiały głównie ją podczas podróży. Na tle zorzy polarnej, w Wenecji, na brzegu Tamizy, na chorwackiej plaży i norweskich skałach. W większości niepozowane, bo James nie przepadał za sztucznym ustawianiem jej i robieniem fotek. Wolał brać ją z zaskoczenia. 

— Chcesz kupić zdjęcia ze mną? Serio? Oszalałeś?

— Lubię patrzeć na ładne rzeczy. A te ładne zdjęcia, przedstawiają ładną osobę. 

— Nie sądzę, żeby były na sprzedaż. Nie chcę żeby moja podobizna wisiała u kogoś na ścianie. 

— Szkoda... — uśmiechnął się łobuzersko i odłożył zdjęcia na swoje miejsce. Aurora wróciła do kuchni, stawiając na wyspie laptopa i dwie miseczki z risotto.

— Nie wiedziałam jakimi... obiektami jesteś zainteresowany.

— Nie mam sprecyzowanych wymagań.

— Okeeey... — przeciągnęła, otwierając folder ze zdjęciami. — Podróże, makro, architektura, abstrakcja... — wymieniała, przesuwając kursor w dół. Wolałby się skupić na niej, jednak chcąc wybrać cokolwiek musiał obserwować fotografie, które przesuwały się na ekranie komputera. Nawet nie zauważyła, gdy nachylili się w stronę urządzenia, niemal stykając się ramionami.

— Są naprawdę świetne... — powiedział nagle, odsuwając się kawałek.

— Dzięki.

— Myślę, że kilka wpadło mi w oko.

— Idealnie. Zaraz sobie zapiszę i w najbliższych dniach je przygotuję. Och, musisz mi tylko powiedzieć jaki format cię interesuje. 

— Taki, jak tych zdjęć pod ścianą. 

— Okey... — Zapisała w swoim notesiku i spisała nazwy zdjęć, które wybrał. — Wyliczę wszystko i jak je dostarczę to podam kwotę...

— W porządku. — Uśmiechnął się pod nosem i spróbował tego co ugotowała. — Wow... To jest przepyszne!

— Tak? Och, miło mi. Podczas pobytu we Włoszech nasza gospodyni trochę mnie poduczyła.

— Smakuje jak we Włoszech... Jest idealne.

— Cieszę się. — Uśmiechnęła się szeroko. 

— To fascynujące. Ta wasza podróż... James i Laura zdążyli co nieco opowiedzieć.

— Cóż... Każdy z nas miał inny powód by w nią wyruszyć.

— Jaki był twój? 

Popatrzyła na niego zaskoczona, bo w jego głosie wyczuła, że on pytał szczerze. Naprawdę chciał to wiedzieć. Wzruszyła ramionami.

— Musiałam się zastanowić nad sobą. Nad przyszłością. Nad tym co chcę robić. Odetchnąć od oczekiwań i nacisków ze strony rodziny. Dystans... Tego mi było trzeba. — Zamyśliła się na chwilę. — Herbata... - powiedziała nagle, zeskakując i mijając wyspę. 

— Gdybym kilka lat temu miał taką możliwość...

— Bycie prawnikiem jest takie złe?

— Nie, po prostu... Nie miałem zbyt wiele okazji żeby się zastanowić nad tym czy to faktycznie jest to co chcę robić.

— Rozumiem... — Postawiła przed nim kubek z gorącym napojem i oparła się o blat.

— Lubię prawo. Ale długo miałem poczucie, że robię to tylko ze względu na rodziców. Cóż, nadal jestem na nich wściekły... — Uśmiechnął się łobuzersko. Odwzajemniła gest i upiła łyk napoju. 

— Wiem jak to jest. Moi rodzice też mieli oczekiwania i naciskali. Nie mogli zrozumieć, że nie chcę iść na wyższy stopień studiów bo nic mnie nie interesuje, bo szkolnictwo wyższe u nas w kraju jest beznadziejne, nie da mi możliwości pracy za granicą. Nie do pomyślenia dla nich było, że jestem artystką i nie umiem pracować dla kogoś... Muszę mieć przestrzeń i... wolność.

Mężczyzna cały czas bacznie ją obserwował. Gesty, mimikę, emocje. Może było to wynikiem jego zawodu, w którym nauczył się czytać ludzi, bez zadawania zbyt osobistych pytań. Wiedział, że wiele klientów go oszukuje, nie mówi całej prawdy i zataja istotne informacje. Aurora była szczera. Nie próbowała udawać kogoś kim nie jest. Nie kreowała swojego idealnego wizerunku, który by mu zaimponował.

— Ciągłe wyjazdy nie męczą?

— Jeszcze nie... — Uśmiechnęła się, stawiając kubek na blacie. — Jeszcze mam siłę i chęci by odkrywać i przekraczać.

— Cholera... — powiedział nagle, podnosząc się z miejsca. — Wybacz. Zanim dojadę do biura minie co najmniej trzydzieści minut. 

— Jasne! Jedź... Ja przygotuję wszystko i mam nadzieję, że na przyszły tydzień zdjęcia będą gotowe. 

— Fantastycznie. Dzięki za posiłek. Gdyby nie ty, padłbym z głodu podczas spotkania.

Odprowadziła go do winy, patrząc jak wchodzi do niej i wyciąga telefon. Chciała coś jeszcze powiedzieć, ale drzwi się zamknęły. Zresztą co niby miałaby powiedzieć? Skarciła się w myślach za swoją nieumiejętność uwodzenia i wróciła do mieszkania, żeby posprzątać. Wiedziała, że do końca dnia nie będzie w stanie się skupić na niczym konkretnym. Przejrzała terminarz, w którym miała zapisane już kolejne wyjazdy. Hawaje, Atlantę i Chicago planowała odwiedzić w następnych tygodniach. Przeciągnęła się, wyciągając z tylnej okładki kartkę, na której miała wszystkie swoje plany i cele. Po chwili rozmyślania, chwyciła za telefon i wykręciła jeden z numerów zapisanych w telefonie.

— Dzień dobry. Chciałabym się umówić na spotkanie w sprawie wyprawy... W piątek? Idealnie. Tak, oczywiście, dziesiąta mi pasuje. W porządku... Do zobaczenia... - powiedziała i odłożyła komórkę na stolik, wpatrując się w krajobraz za oknem. Wszystko wyglądało jak za warstwą mgły, gdyż deszcz padał tak intensywnie, że ograniczał widoczność. Nawałnica przybierała na sile i stawała się coraz groźniejsza dla ludzi na zewnątrz. Cieszyła się, że nie musi wyściubiać nosa z tego budynku. Zwinęła się na kanapie i zaczęła pracować, chociaż nadal miała problemy ze skupieniem się na tej czynności.

*

Spotkanie opuściła po niemal dwóch godzinach rozmów, planowania i zapewnień, że jej organizm powinien wytrzymać wszelkie obciążenia związane z wyprawą. Kiedy wyszła, nie miała zamiaru wracać do mieszkania. Włóczyła się po mieście aż do wieczora, kiedy zadzwonił do niej James i nieznoszącym sprzeciwu głosem, kazał przyjść do jednej z lokalnych knajp, w której muzyka była wykonywana na żywo, przez lokalne zespoły, które niejednokrotnie odnosiły potem wielkie sukcesy. Niechętnie ruszyła w tamtym kierunku, decydując się na zatajenie przed przyjaciółmi swoich przyszłorocznych planów. Na miejsce dotarła niemal trzydzieści minut później i została, o dziwo, przepuszczona poza kolejką. Odnalazła wzrokiem przyjaciół, którzy siedzieli w grupie większej niż przypuszczała.

— Sterling! Nareszcie jesteś! — krzyknął James, obejmując ją, zabierając torbę i rzucając ją na kanapę. — Poznaj... Siostra Nicholasa, Victoria. Jej przyjaciółka Katherine i jej chłopak Paul.

— Hej... - powiedziała, machając do nich ręką. — Co ja tu właściwie robię?

— Och, zaraz zobaczysz... — sadzając ją na kanapie obok samotnej Laury, której posłała pytające spojrzenie. James postawił przed nią kieliszek z tequilą. — Na zdrowie! — krzyknął, gdy na scenę wyszedł zespół.