#00 'preface

Znacie to uczucie, gdy stajecie przed cholernie ważną decyzją, która może zaważyć na waszym przyszłym życiu? Albo takie, gdy wszyscy oczekują odpowiedzi na pytanie: co dalej, a ty nie masz bladego pojęcia? Jeśli nie, to cieszcie się tymi momentami wolności. Jeśli to już za wami… podziwiam.

Stop. 

Backspace. Backspace. Backspace.

Usunęła calutki tekst i oparła czoło o stolik. Siedziała w jednej z nowojorskich kawiarni i próbowała napisać wstęp. Tylko, że od zawsze miała z tym problem. Pisanie pierwszych słów, które powinny zachęcać do dalszej lektury, szło jej jak krew z nosa od kiedy tylko pamięta. Zawsze miała wrażenie, że to co tworzy nikogo nie zachęca do czytania. Wręcz przeciwnie. Jęknęła głośno, zwracając na siebie uwagę baristy. Po chwili podniosła głowę i zatrzasnęła swojego laptopa.

— Pieprzyć to… — warknęła i dopiła swoje malinowe latte, odstawiając kubek po drugiej stronie stolika. Otworzyła laptopa ponownie. Kursor migał, denerwując ją coraz bardziej. Stukała butem o podłogę, a palcem wskazującym o blat.

— Czy mogę jeszcze… — podskoczyła na dźwięk męskiego głosu jak spłoszona sarna, obdarzając jego właściciela iście morderczym spojrzeniem. 

— Nie, dziękuję…. — odwarknęła dość nieprzyjemnym tonem, żałując tego już dwie sekundy później, gdy mężczyzna odszedł od stolika. Nie była niemiłą osobą. Zawsze starała się trzymać swoje emocje na wodzy, jednak czasami… Czasami gdy coś ją irytowało zbyt długo, stawała się upierdliwą dla całego świata suką.

Cześć, jestem…

Nie.

Nigdy nie należałam do osób…

Ochhh!

Planowanie mojej przyszłości przychodziło mi…

Tragedia.

Czoło oparte o stolik. Głośny jęk niezadowolenia. Wypuszczenie powietrza. Podniesienie się znowu i zmierzenie wzrokiem ekranu.

Wyzwanie. To stawiają przed nami wszyscy ludzie dookoła. Najpierw mamy się nauczyć rozpoznawać siebie w lustrze, mówić, chodzić, liczyć, czytać, ukończyć podstawówkę, liceum, iść na studia, ukończyć je, zdobyć pracę zadowolić szefa, znaleźć odpowiedniego, życiowego partnera, zrobić karierę, mieć rodzinę, bla bla bla… Stereotypy krążące w społeczeństwie doprowadzają wiele osób do szaleństwa. Uwierzcie mi, że ludzi naprawdę spełnionych w swoim życiu, którzy odnaleźli prawdziwą wolność i spokój ducha jest niewielu. Wszyscy inni kłamią. Też taka byłam. Kończyłam studia z przeświadczeniem, że zmarnowałam trzy lata swojego życia, nic nie wiem i nie mam bladego pojęcia co chcę robić w przyszłości. ‘Ja’ za 10 lat? Nie ma takiego obrazu. Nawet ‘ja’ jutro było zamazane. Poczucie beznadziei. Tak można opisać moment, gdy odebrałam dyplom i uświadomiłam sobie, że za cholerę nie wiem co ze sobą zrobić. Gdzie pracować i czego oczekiwać od życia. Mówią, że żeby żyć pełną piersią, trzeba poznać dobrze samego siebie. Nie miałam pojęcia kim jestem. Nadal nie jestem pewna czy cokolwiek o sobie wiem. 

Może za dużo prywaty? Za dużo o niej. Ta strona nie ma być o niej. To znaczy pośrednio ma być o niej. Jęknęła znowu. Przyłożyła palec do klawisza kasującego. 

— Przepraszam, mogę pożyczyć krzesło? — Usłyszała nad sobą i podniosła niechętnie głowę do góry, mając już przygotowaną ripostę. Zamilkła jednak. Nad nią stał wyjątkowo przystojny, ciemnowłosy mężczyzna (zdecydowanie straszy od niej o kilka lat), ubrany w skórzaną kurtkę, potargane jeansy i klasyczne Wayfarery. Zawsze traciła w takich chwilach głowę. Zapominała jak się prowadzi normalną rozmowę, przy atrakcyjnych facetach.

— Jasne… — wydukała i spuściła wzrok na ekran. Mężczyzna wziął krzesełko, obrzucając ją długim spojrzeniem. Używał ładnych perfum. Poczuła, gdy mijał ją w drodze do stolika. 

Nowy Jork oferuje największe natężenie atrakcyjnych facetów na metr kwadratowy na całym świecie. I mówię tutaj o facetach, których nawet my: grzeczne dziewczynki (a może tylko mi się wydaje?) zaciągnęłybyśmy do łóżka bez pytania. 

Dyskretnie odwróciła się w stronę swojego niedawnego rozmówcy i prychnęła pod nosem.

Niestety najczęściej są zajęci. Przez zbyt atrakcyjne i idealne „modelki”, z którymi my, NORMALNE laski nie mamy szans. Ale umówmy się… Nowy Jork ma do zaoferowania znacznie więcej niż ocean przystojniaków. Moja droga do tego miasta, prowadziła przez pół Europy, a w drodze towarzyszyli mi różni ludzie. Teraz zastanawiam się czy znalazłam swoje miejsce na ziemi… Bo Nowy Jork pochłania człowieka całkowicie… I to od momentu opuszczenia samolotu.

__________

Aloha!

Drogą wstępu powinnam wyjaśnić kilka kwestii. 

Po pierwsze, witam Was bardzo serdecznie. Niezmiernie mi miło, że ktoś decyduje się czytać a nawet komentować to opowiadanie. Każdy czytelnik jest dla mnie na wagę złota!

Po drugie, wszelkie zaproszenia na swoje blogi zostawiajcie w zakładce links/spam. Zaglądam, sprawdzam, jeśli coś mnie zaciekawi to czytam. Mój czas jednak jest ograniczony, dlatego nie daję stuprocentowej gwarancji, że do Was zajrzę :) 

Po trzecie, bohaterowie są wymyśleni przeze mnie. Jest to opowiadanie autorskie.

Po czwarte, przygodę polecam rozpocząć od zakładki about, gdzie znajdziecie opis opowiadania i najważniejsze/podstawowe wiadomości na jego temat, oraz kontakt do mnie :)

Na teraz to wszystko. Dziękuję za uwagę i zapraszam do czytania :)